Хизмат ба Ватан ин қарзи ҳар як инсони бонанг аст.
Зистан дар фазои сулҳу оромӣ шараф аст барои ҳар якинсони ватандору ватанпарвар. Ватанпарасти яке аз рукнҳои муқаддас буда, арзиши муҳими худро дорад. Тарбияи ватанпарастӣ аз оила, боғча ва баъдан аз муассисаи таълимӣ оғоз меёбад. Мо бояд кӯшиш намоем, ки дар дили фарзандонамон ҳисси ватандорӣ, расидан ба қадри сулҳу оромӣ, арзишҳои милливу фарҳангӣ ва ҳимояи таърихи боӣи аз гузаштагони худро парвариш намоем. Агар мо назар афканем ба ҳамон нафароне, ки сарбаландона баргаштаанд аз хизмати Ватан ва ба он нафароне, ки хизмати хешро ба ҷо наовардаанд, албатта куллан фарқ доранд. Нафароне, ки хизмати Ватанро ба ҷо овардаанд муносибат муомила ва назари онҳо тағир ёфта дар зиндагӣ метавон гуфт, ки ин гуна ҷавонон ботаҳаммул буда, ҳамчун як масъул дар оила роҳи ҳаллӣ мушкилотҳои пешомадаро метавон ёфт.