РӮЗИ ДОНИШ ВА ДАРСИ СУЛҲ - ОҒОЗИ САФАР БА ОЯНДА

         Ҳар сол рӯзи 1 сентябр, дар кишвари мо ҳамчун оғози соли нави таҳсил ва рӯзи таҷлили дарси сулҳ бо шукӯҳу шаҳомат ҷашн гирифта мешавад. Ин сана танҳо оғози дарсҳои мактабӣ нест, балки нишонаи равшани таваҷҷуҳ ва эҳтироми давлату Ҳукумат ба арзишҳои бунёдӣ - сулҳу субот, истиқрори ваҳдати миллӣ, мақоми илму маърифат ва заҳмати омӯзгорону хонандагон мебошад. Дарси рамзии сулҳ, ки анъанаи нек дар ҷомеаи мо гардидааст, ҷавононро ба дӯст доштани ҳаёт, арҷгузорӣ ба ваҳдат, омӯзиши илм ва масъулиятшиносӣ даъват менамояд.

 Он на танҳо як машғулияти рамзӣ, балки дарси зиндагӣ аст, ки боиси ташаккули ҷаҳонбинии дуруст, эҳтиром ба арзишҳои миллӣ ва саҳмгузорӣ дар пойдории сулҳу суботи кишвар мегардад. Дар ҷаҳони имрӯз, ки рушду тараққиёти соҳаҳои иҷтимоӣ ва иқтисодӣ бевосита ба сатҳи маърифат вобаста аст, илм ва дониш ҳамчун сарчашмаи асосии қудрат арзёбӣ мешавад. Ҳар як шаҳрванди фаъол бояд маълумот ва касби муайян дошта бошад, то дар бунёди ҷомеаи мутамаддин саҳмгузор гардад. Пешрафти иқтисоди миллӣ, истифодаи дурусти захираҳои табиӣ ва маънавӣ, татбиқи ҳадафҳои стратегии давлат ва баланд бардоштани сатҳи зиндагии мардум аз сатҳи рушди иқтидори инсонӣ вобаста мебошад.

 Аз ҳамин ҷост, ки соҳаи маориф ва илм дар сиёсати давлатӣ ҷойгоҳи махсус дошта, ҳамчун омили калидӣ барои ояндаи кишвар арзёбӣ мешавад. Дар даврони соҳибистиқлолӣ бо роҳбарии Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон садҳо муассисаҳои таълимӣ ва илмӣ дар саросари кишвар бунёд ва таҷҳизонида шуданд. Китобхонаҳои электронӣ, синфхонаҳои муосир, озмоишгоҳҳои фаннӣ ва истифодаи васеи технологияҳои иттилоотӣ имконият фароҳам овардаанд, ки хонандагону донишҷӯён бо шароити беҳтар ба таҳсил машғул гарданд.

 Ин тадбирҳо танҳо сохтмони биноҳои нав нестанд, балки сармоягузорӣ ба ояндаи миллат мебошанд. Зеро бе ҷавонони босавод, бе мутахассисони соҳибмаҳорат ва бе дониши замонавӣ кишвар наметавонад ба мақсадҳои стратегии худ ноил гардад. Гузаронидани дарси сулҳ пеш аз ҳама ба наврасону ҷавонон хотиррасон мекунад, ки сулҳ боигарии бузургтарини миллат аст. Ин дарс ба онҳо меомӯзад, ки нигоҳдорӣ ва арҷгузорӣ ба сулҳу субот масъулияти на танҳо давлат, балки ҳар як шаҳрванд мебошад. Омӯзиши фанновариҳои нав, густариши маърифати шаҳрвандӣ ва тарбияи ватандӯстӣ ҳама дар ҳамин рӯҳия сурат мегирад. Бо фарорасии соли нави таҳсил ҳамаи омӯзгорон, хонандагон ва сокинони кишвар, бахусус мардуми меҳнатқарини ноҳияи Ҷалолиддини Балхиро бо ин санаи фархунда таҳният мегӯям. Бигзор ҳар рӯзи таҳсил барои фарзандони мо рӯзе пур аз дониш, рушд ва дастовард бошад. Усмонзода Сайдаҳмад Бобокалон, судияи Суди ноҳияи Ҷалолиддини Балхӣ